Ik heb nooit erg veel om kleding of mode gegeven. Natuurlijk, ik vind het belangrijk dat ik niet naakt over straat loop, en dat ik het niet te koud of te warm heb, en dat ik er niet uitzie alsof ik net uit het circus ben gelopen. (Niet dat het mij veel uitmaakt, maar mensen nemen je dan nooit zo serieus.) Maar welke kleuren ik dan daadwerkelijk aanheb, of welk type kleding, ik heb geen voorkeur.
En toch krijg ik het voor elkaar om me enorm te storen aan de mode-industrie. Als ik op zoek ben naar nieuwe kleding, dan ga ik naar de kledingwinkel. Vaak doe ik dit pas als mijn huidige kleding al te klein, of kapot, of uitgelubberd is—ik moet dus ook echt met kleding thuiskomen dan, anders heb ik de volgende dag problemen. En dan ga ik door de enorme bergen kleding heen, bekijk alles, en kom maar tot één conclusie: waarom oh waarom gooien ontwerpers altijd lelijke dingen op kledingstukken? Waarom moet er een nietszeggende tekst in een veel te groot, niet passend lettertype op? Waarom moet er een onnavolgbaar patroon op worden gedrukt?
Laten we bij de praktische kant beginnen. Een ontwerper krijgt de taak om “nieuwe, flitsende, opvallende” kleding te ontwerpen. (Hoogst waarschijnlijk, het lijkt me sterk dat de baas zegt “zo jongens, bedenk maar eens iets wat een aap nog niet zou willen dragen”, of “zo, kopieer deze collectie van twee jaar geleden maar tot op het kleinste detail, vernieuwing en originaliteit is voor watjes”.)
Dus de ontwerper gaat aan de slag, het pakt een standaard blauwdruk voor een t-shirt, en staat voor een dilemma: de vorm ziet er uit als elk ander t-shirt! Maar het moet bijzonder! Dus hij maakt de hals _veel _te hoog en te smal, en er komen rare strakke randen rond de mouwen (waardoor iedereen er uitziet alsof ie een stofzuiger onder zijn shirt aan heeft staan), en er wordt een compleet onnodig pennenzakje op genaaid.
En dan komt het volgende dilemma: het ontwerp ziet er uit als elk ander t-shirt! Dus de ontwerper plakt willekeurige letters, vormen en kleuren op het shirt totdat het op geen bestaand object op aarde lijkt. En om het af te maken flatst hij er gewoon een hele grote, soort-van-ongepaste foto of tekst bovenop. (Serieus, ik zie shirts voor tieners/jong-volwassenen met daarop een lelijke foto van mensen die drugs doen, of blote mannen/vrouwen, of teksten als “fuck you”. Waar gaat het heen met de wereld.)
En zo ontstaat er elk jaar weer een verfrissende collectie. Een collectie van kleding waarvan ze denken: dat heeft zó geen stijl, het is een beetje iedereens stijl! En dan zit ik met het probleem dat ik gewoon een mooi, fijn, rustig shirt wil. Ik wil een normaal, strak zittend wit t-shirt om onder dingen aan te doen. Nee, ik wil er niks op. Nee, ik wel geen opstaande kragen die nog groter zijn dan het t-shirt zelf.
Ik wil een trui van fijne stof, met een subtiele textuur die je wel ziet maar niet opvalt. Ik wil kleding in mooie kleuren die je goed over elkaar aan kunt doen, zonder rare fratsen er aan. Ik wil kleding met in een passend lettertype een mooie quote. Ik wil kleding met mooie tekeningen, en dan zijn het maar Indische doodles of Chinese kunstwerken, en zeggen ze maar lekker helemaal niets voor ons Nederlanders.
Ik heb een kast vol liggen met kleding, maar in praktijk draag ik elke dag, elke week, afwisselende dezelfde paar dingen. En dat zijn vaak de goedkoopste, simpelste dingen, omdat ze het fijnst zitten, en er het mooist uitzien. Want daar gaat kleding om: dat je iets draagt waarin jij je fijn, zelfverzekerd, knap en slim voelt, en dat ook uitstraalt op de buitenwereld. Ik kan niet geloven dat iedereen denkt dat kleding draait om met onzin op je borst rondlopen.