Voetbal is een enorm populaire sport. Ik wist tot een aantal jaar geleden niet eens dat er zoiets als de Eredivisie bestond, en dacht dat alleen Spanje en Duitsland serieus aan voetbal deden, maar sindsdien is er een hele wereld voor mij opengegaan. Een hele rare wereld vooral.
Het begint al bij hoeveel geld er omgaat in de “sport”. Ik zet dat tussen haakjes, omdat het geld natuurlijk in alles behalve de sport wordt gestoken. Managers en spelers krijgen bakken met geld, soms zelfs miljoenen per jaar, omdat ze goed tegen een bal kunnen trappen of hun strategische inzicht uitstralen op spelers. Je zou denken: dat geld gaat naar iets goeds toe, dat wordt besteed aan zo mooi mogelijk spel! Maar nee, zelfs spelers die tien wedstrijden achter elkaar niks presteren krijgen miljoenen, zelfs trainers die dermate incapabel zijn dat de club degradeert strijken bonus na bonus op.
Maar dat maakt me eigenlijk niks uit. Wat me vooral interesseert, is wat voetballers en trainers daadwerkelijk doen. Voetballers besteden elk uur van hun leven aan sneller, sterker en technisch beter zijn dan hun tegenstanders. En toch, op het moment suprême, gaat een voetballer negentig minuten lang voor eigen succes en schiet twintig keer ballen de tribune in. En toch, wedstrijd na wedstrijd, proberen spelers de bal naar iemand anders te passen terwijl er overduidelijk iemand tussen staat of tussen kan komen.
Ze trainen elke dag, meestal vanaf zeer jonge leeftijd, en toch zit er vaak weinig progressie in. Ze krijgen commentaar op hun spel, maar het zal hun een worst wezen, want ze krijgen toch wel te veel betaald. Een keeper maakt drie wedstrijden op rij een soortgelijke domme fout waardoor zijn team verliest? Meh, de trainer zegt gewoon dat het even wat minder gaat met hem, of dat hij zich wat ziekjes voelt, en alles is vergeven. De keeper blijft staan, en maakt de rest van het jaar nog wel een paar keer diezelfde stomme fouten.
Vaak wordt achteruitgang in iemands spel gezien als een “vormdipje” of dat het “mentaal” even niet lekker zit. Wat zegt de speler dan? “Ja ik moet gewoon harder trainen, door blijven werken!” Wat was je daarvoor aan het doen dan? Zes dagen per week uit je neus aan het peuteren? Of kwam je wel naar de training elke dag, maar vond je dat voetbal allemaal maar eentonig worden, en besloot je ineens je basketbal-skills aan te scherpen?
Nog interessanter, wat zegt de coach dan? Het kan twee kanten op: “Ik geloof in hem, ik zie op de trainingen wat hij kan, hij moet hier gewoon doorheen komen” (de goede kant), of “Ja dat was gewoon een domme fout, die kansen hadden er zéker in gemoeten!” en de trainer stelt de speler komende wedstrijd niet meer op. Vind je het raar dat het dan mentaal niet lekker meer zit?
Ik snap het gewoon niet. Zoveel geld, zoveel expertise, zoveel training, en toch gaat het zo vaak mis. Coaches bedenken allemaal gekke tactieken en opstellingen, en de spelers doen waar ze lekker zelf zin in hebben. En dat gaat vrijwel altijd fout. Een verdediger is het even zat achterin, en rent mee naar voren, waardoor ineens de hele verdediging weg is en de tegenstander makkelijk scoort. Ik zie aanvallers die driekwart van de wedstrijd als een lamme opa over het veld sjokken, en alleen in beweging komen als ze 100% zeker weten dat de bal bij ze gaat komen. Ik zie verdedigers die een goal tegen krijgen en meteen gaan zeiken op hun medespelers, terwijl zijzelf toch echt degene waren die besloten om gebakken lucht te gaan verdedigen in plaats van hun man.
En als het dan eens gebeurt dat een team zich strak aan de afspraken houdt, dan is het weer saai. Dan wordt er niet gescoord, aan beide kanten. Dan wordt er niks nieuws of creatiefs gedaan. Alle spelers lopen en staan in hetzelfde patroon, alle spelers proberen hetzelfde trucje. En niks werkt, want de tegenstander heeft het antwoord getraind en past dat gewoon steeds toe.
Ik denk dat het voetbal goed zou doen als hun salaris zou afhangen van hoe mooi het spel is om te zien. Ik bedoel, als ik net wat minder dan gemiddeld goed ben in een vak, dan krijg ik een onvoldoende en mag ik volgend jaar het hele vak opnieuw doen. Toen ik vakkenvuller was werd ik betaald voor dat ik elke avond vier uur aan het werk was. Als ik dat niet was, was dat te zien, omdat de hele zuivelafdeling leeg stond. Maar, nog belangrijker, ik heb geen coach. Er is niemand die een bepaalde manier van studeren forceert, er is niemand die een manier van werken prijst die helemaal niet bij me past, en daarom kan ik dingen gedaan krijgen op de manier die voor mij het beste is. Het zou voetbal goed doen als de spelers proberen hun eigen spel en het spel van anderen op hun lievelingsmanier proberen te verbeteren.
Voetbal is, net als het leven, een teamsport, bedoeld om andere mensen te vermaken door mooie dingen te doen. Ik ben voor minder geld, minder aandacht voor trainers, en meer voetballenverstand.