Op de basisschool leer je dat je per sé aan elkaar moet schrijven. En daar gaat het al fout.
Ik weet nog goed hoe mijn juf keer op keer boos terugkwam als ik mijn opgaves met blokletters had geschreven. De schrijfopdrachten deed ik netjes zoals het hoorde, maar bij alle andere opdrachten wilde ik koppig mijn blokletters behouden.
Weinigen behouden dit aan elkaar geregen handschrift als ze opgroeien, omdat het vaak onduidelijk en onnatuurlijk is. Wanneer je letters aan elkaar smelten bespaar je misschien ruimte, maar je kunt moeilijker individuele letters herkennen. En als je het toch voor elkaar krijgt om snel te schrijven én aan elkaar te schrijven, wordt het een schuingedrukt onleesbaar gebrabbel (en ben je verplicht om dokter te worden).
Veel mensen maken excuses voor hun handschrift. Dan probeer je andermans aantekeningen te lezen en zeggen ze “ja sorry, ik schrijf echt lelijk, kijk maar of je er iets van kan maken”.
Het gebeurt in mijn ervaring vaker dat jongens een niet te ontcijferen handschrift hebben, dan meisjes, en dat is ook logisch. Meisjes geven doorgaans iets over hoe iets er uit ziet en willen netjes zijn. Jongens hebben op de een of andere manier de aangeboren neiging om niet zoveel daarom te geven. Meisjes doen hun best hun handschrift te verbeteren, voegen mooie krullen toe, typexen foute stukken tekst weg. Jongens zetten er hoogstens een kruis doorheen of schrijven er simpelweg koppig overheen.
Mijn eerste advies is dan ook, vooral aan de jongens: verbeter je handschrift!
Handschrift is één van de manieren waarop je een goede indruk kunt achterlaten, net zoals mensen je automatisch wat leuker vinden als je jouw handen wast en schone nagels hebt. Het kan ook levendigheid brengen in een stuk tekst. Een bepaalde structuur en echtheid aanbrengen die met de computer erg lastig zou zijn. Geschreven notities zijn altijd “warmer” dan getypt.
Heb je een letter die je altijd lelijk schrijft? Oefen die dan! Of bedenk een betere manier. Als je consistent over je handschrift nadenkt, leer je binnen enkele dagen al nieuwe gewoontes aan.
Ik schreef bijvoorbeeld vroeger de “k” en de “r” bijna exact hetzelfde, en allebei even lelijk. Dat heb ik aangepast
Of mijn “q” en “g” leken op elkaar. Toen heb ik online gezocht naar hoe de “q” eruitziet in een paar lettertypes die ik leuk vond, en heb toen de mooiste gepakt om te oefenen.
Ik ben jaren geleden begonnen met mijn handschrift verbeteren. En natuurlijk, als ik haast heb schrijf ik nog steeds als een dronken holbewoner, maar als ik een beetje moeite doe zien mijn aantekeningen er meteen een stuk aantrekkelijker uit. En het allerbelangrijkste: dan hebben ik en anderen ook ietsje meer motivatie om er iets mee te doen.
En dan komt de computer en telefoon in beeld. Mensen zijn steeds minder met de hand gaan schrijven en steeds meer gaan typen. En het rare is dat automatisch alle afspraken en ongeschreven regels overboord zijn gegooid. (Dit is de eigenlijke reden dat ik dit artikel schreef.)
Ineens is het acceptabel om iemand een berichtje te sturen met “wow, ik heb een echte homo gevangen bij Pokemon!” En vroeger zag je meteen je fout (eventueel te danken aan autocorrectie), en stuurde je na “eh ik bedoel natuurlijk Ho-Oh, die vogelpokemon”. Maar tegenwoordig doet men zelfs dat niet meer.
Soms zie ik hele comments op internet staan, of lees ik stukjes die groepsgenoten in een gezamenlijk verslag hebben geschreven, waar geen touw aan vast valt te knopen!
Halverwege de zin stappen ze over op een andere zin. Misschien acceptabel in spreektaal, maar geschreven zeker niet. Of ze gebruiken inconsistent hoofdletters, of schrijven het ene woord maar bedoelen iets anders, of geven geen reet om spelfouten en interpunctie.
Ik vind het jammer, maar het lijkt erop alsof, na de jongeren die er mee zijn begonnen, nu ook de rest van de wereld het maar heeft aangenomen. Als mijn ouders mij een berichtje sturen staan er ook soms willekeurige punten en komma’s tussen woorden.
Of in plaats van dat ze typen “kom je nog thuis vanavond?”, ontstaat er iets als
kom
jje nog
thuisvan
avond??.
Maar niets, en dan ook helemaal niets, overtreft de literair hoogstaande creaties van een vriend van mij. Die kan rustig willen typen
“ik heb mijn deel geschreven, heb jij het verslag nog even nagekeken op fouten?”
en uitkomen op iets als
“khep mn diel ge…schrev, jij?”
En hij heeft nog wel gymnasium cum laude afgerond en is afgestudeerd wiskundige.
Waar gaat het heen met de wereld :p